Waar wacht je eigenlijk op?
8 minute read
Er leek echt op geen enkele manier een einde te komen aan de zomer. Dachten we dat we met de enkele bewolkte dagen van 23 graden de normale Hollandse zomer zouden inluiden, belandden we toch weer in de 4e ring van de hel (daar vertoeven de mensen die het materiële te goed of te hard eren). Deze eerste regels zullen op u wellicht een ietwat (ietwat..ietwat..haha wat een gek woord)bevreemdende indruk maken. Het zou zomaar kunnen dat u de tropische omstandigheden waarin wij ons als land verkeerd hebben ten harte heeft verwelkomd, maar ik ben gewoonweg niet in staat te functioneren wanneer ieder plekje van het menselijk lichaam vochtig is van het zweet (en dan heb ik nog niet eens over mijn eigen lijf!). Nu is hetniet alleen de temperatuur die deze zomer zo lang maakt, maar de hitte rekt het begrip zomer wel heel erg uit! Oh oh oh wat was ik veel aan het wachten zeg!
Wachten op verkoeling. Wachten tot de werkdag ten einde is. Wachten op de levering van bol.com. Wachten tot die ene serie op Netflix staat. Wachten tot ik me fysiek beter voel. Wachten tot de hond zich weer beter voelt. Wachten tot ik mij mentaal goed voel. Wachten tot ik weer in staat ben te schrijven. Wachten tot mijn boek af is. Wachten tot de dag dat ik kan stoppen met werken. Wachten op iets of iemand die met het antwoord zou komen waardoor ik zou kunnen stoppen met wachten en over zou kunnen gaan tot leven.
“Wachten” dekt de lading niet helemaal overigens. Het is eerder overleven, bang om echt te leven. Een dusdanig risico nemen om het de moeite waard te maken om echt te leven. De afgelopen maanden was een aaneensluiting van decepties en tegenslagen (nou nou Rick..beetje gechargeerd misschien?), maar bedacht ik me recenter, in hoeverre zijn de ervaringen van de afgelopen maanden niet die van eigen makelij? Een selffulfilling prophecy zo u wilt. Wachten tot dat ene moment, dat ene moment dat al dat wachten de moeite waard maakt, is in de tussentijd immers stilstand.
Wachten op Pearl Jam - Part 1
In de lente van 2020 brak de corona pandemie door en bracht Pearl Jam het nieuwe album “Gigaton” uit. De Europese tournee die in de zomer gepland stond kwam te vervallen. De concerten in Amsterdam en Berlijn moesten een jaartje wachten. Aan het begin van 2021 werd duidelijk dat er nog een jaar gewacht moest worden, pas in de zomer van 2022 zou ik mijn favoriete bandje weer zien spelen. Na drie jaar wachten was het dan eindelijk zover!
Ze begonnen de tournee in Nederland op Pinkpop en zouden de tournee ook weer eindigen in Nederland met twee avonden Ziggo Dome in Amsterdam. De kaarten die ik had voor Berlijn had ik inmiddels verkocht, dus het was nog even wachten. De weken voor het concert waren uitdagend vanwege de aanhoudende hitte en algehele malaise waar ik mijzelf in bevond. Gelukkig veranderde dat in de week voor het concert. De vlinders in de buik waren daar! Klaar voor Pearl Jam!
Op woensdag 20 juli sloeg het noodlot toe, er kwam namelijk via Instagram naar buiten dat de show in Wenen die avond was geannuleerd. Het optreden in Parijs een paar dagen daarvoor was in de buitenlucht geweest en de combinatie van rook en hitte hadden de stembanden van Eddie gesloopt. Geen nieuws verder, wachten tot vrijdag wanneer Praag aan de beurt was. Op donderdag kwam al het nieuws naar buiten dat, op doktersadvies, Eddie niet in staat was om op te treden. En toen begon het wachten pas echt. Letterlijk geen nieuws na die laatste aankondiging over de eerste Amsterdam show die gepland stond voor zondag. Geen nieuws is goed nieuws hield ik mezelf voor, maar helemaal geen nieuws is slopend.
Drie dagenlang heb ik de Instagram pagina van Pearl Jam ververst (vreemd genoeg de meeste actuele plek om band nieuws vandaan te halen), maar gewoon helemaal niks. Niet eens een bericht waarin we kunnen lezen dat er bijvoorbeeld op zondag om 12:00 een beslissing zou worden genomen. Na zenuwslopende dagen waarbij ik vooral bezig ben geweest mijzelf mentaal op de been te houden was de zondag aangebroken. Inmiddels had ik mijzelf verteld dat ik gewoon rekening moest houden met een geannuleerde show, dan kon het alleen maar meevallen als het ook echt niet doorgaat. De uren, minuten en seconden tikten weg. Tegen 13:00 nog altijd geen nieuws dat het niet door zou gaan, dus dan dan maar gewoon die kant op.
Nadat ik de kaarten had opgehaald werd het tijd om in de stemming te komen. Achterin de rij voor de speciale toegang (niet omdat we gehandicapt zijn, maar we hadden kaarten waarmee we eerder naar binnen mochten) aten we onze zoute patat en dure met water aangelengde biertjes. Inmiddels was het 16:30, letterlijk nog een uur te gaan en we konden naar binnen. Geen enkel bericht nog of het wel of niet door zou gaan die avond, nou zal dan wel gewoon doorgaan. Zo kort voor aanvang ga je niet meer annuleren toch?
Met een tweede biertje in de hand stond ik met mijn neefje te kletsen over de zingeving van ons werk tot er pardoes geroezemoes ontstond uit de groep mensen voor ons. Ja, hoor. Geannuleerd. Snel keek ik op mijn telefoon en ververste de Instagram feed voor de 4000e keer dat weekend. Eddie heeft nog steeds geen stem en dus helaas moeten we het optreden vanavond annuleren valt er te lezen. Gek genoeg was mijn reactie bijzonder laconiek. Ach, was te verwachten haha. Wat maakt het uit. We gingen nog een biertje halen en liepen richting een bankje aan de overkant bij de Arena met uitzicht op de menigte teleurgestelde Pearl Jam fans. Naast ons werd een meisje getroost door haar vriend en even verderop liepen Spaanse fans verdwaasd rond. Een kwartier nadat het nieuws naar buiten was gebracht, kwamen er politiebusjes aanzetten met vlak daarachter een filmploeg van AT5, in de hoop iets van rellen te zien vermoed ik. Geen rellen, maar wel flink wat teleurgestelde fans. Lieve mensen die gewoon zin hadden om een beetje te dansen, te springen en te zingen.
Thuis aangekomen begon de relativering plaats te maken voor frustratie en enorme vermoeidheid. De afgelopen dagen waren mentaal uitputtend geweest en ik keek nu zeer tegen de volgende dag op. Weer een dag in onwetendheid kon ik niet aan. Ik hoopte op dat moment oprecht dat de 2e show ook niet door zou gaan. Cancel nu maar gewoon de hele boel en dan kan ik ook gewoon door met mijn leven en andere dingen gaan doen. Zelf ben ik niet in staat een beslissing te nemen, dus besluit aub voor mij! Ik wil niet meer wachten!
Wachten op Pearl Jam - Part 2
Het wachten dreef mij vrij letterlijk tot waanzin (kuche verwijzing naar een PJ nummer kuche). Nog altijd geen nieuws. Ik kon nog niet ontspannen en dus ook niet verslappen. Misschien moest ik nog naar Amsterdam die dag. Boos dat ik was. Die hele dag heb ik hardop een dialoog met mezelf gevoerd. Luid ook. Met maniakale lachbuien tussendoor (mijn buren kijken me niet meer aan als ik ze tegenkom). Ik ga gewoon niet, fuck it..ik verkoop die kaarten wel. Nee, wacht..als het toch doorgaat baal ik morgen dat ik niet geweest ben. Ja, dag Rick..je laat je toch niet zo behandelen?! Ja, dat snap ik..maar ik wacht al drie jaar…dan kan ik nog wel even door deze enorm frustrerende wachttijd heen? Nee! De tyfus voor ze, ze zeggen je niks! Je gaat toch niet weer naar Amsterdam om vervolgens weer af te druipen. Je bent al genoeg tijd en geld kwijt!
Nou..dat ging zo nog wel enige tijd door. Pas om 15:00 kwam het verlossende woord vanuit Mojo dat het door zou gaan. De verlossing was er dan wel, de zin was ik even kwijt. Ik moest mijzelf in een andere mindset zien te krijgen. Na drie jaar wachten kon ik eindelijk weer, maar na de onrustige afgelopen week had ik geen gunstige vibes in mijn wezen voor een concert. Normaliter ben ik er vrij vroeg te vinden om mezelf ervan te verzekeren een goed plekje vooraan te hebben, maar deze keer ging ik pas na 17:00 richting Amsterdam. Ik was niet de enige, want alhoewel ik relatief laat aankwam kon ik nog prima een plekje vooraan bemachtigen. Met twee grote plastic glazen bier in mijn beide handen was het nog eens 2,5 uur wachten geblazen. Het voorprogramma leek een eeuwigheid te duren. Een fascinerend optreden van een vijfkoppige Britse punkband bestaande uit vijf Britse pubers die normaliter met een kleine versterker in pubs optraden. De overgang van een pub naar de Ziggodome was geluidstechnisch nogal een overgang voor ze.
Wachten, wachten, wachten. Wat als ik het helemaal niet meer voel na dit gedoe? Dan is alles voor niets ge…ohhh shit! Jaaaaa daar zijn ze. De band opende zittend met “Nothing as it seems”. Holy shit! Vetttttt! 'We are going to ease you and myself into this' zei Ed na het eerste nummer. Het was een memorabele avond vol obscure tracks, een uitgelaten publiek en intense blijdschap. De tel ben ik inmiddels een beetje kwijt, maar volgens mij is het de 15e keer dat ik ze live zag, en toch was dit weer een hele speciale. De band was zichtbaar ontroerd door de steun vanuit het publiek en het publiek andersom dankbaar dat Ed zijn stembanden op het spel zette voor een avondje Amsterdam. Bijna 2,5 uur gespeeld met rarities, een cover van Purple Rain en heb ik ook nog eens een nieuwe vriendschap gesloten (een gast links van me die af en toe vetttt in mijn linkeroor schreeuwde en met met me mee sprong op alle uptempo tracks). Bij de laatste drie nummers ging de lichten in de zaal aan. Als je daar dan vooraan staat en je ziet 15.000 mensen met de armen in de lucht en je hoort ze hetzelfde zingen als jij zingt...een beter gevoel bestaat er niet. Een knuffel met een vreemde en een band waar ik zoveel van hou hebben mij een onvergetelijke avond bezorgd. Dit was zoooo het wachten waard!
Wachten op een ingeving, wachten op zingeving
Wat een contrast he. Als er iets is wat ik geleerd heb aan het wachten op Pearl Jam is dat wachten op iets niet per definitie slecht is. Ik heb een waanzinnig mooie avond beleefd, iets waar ik met veel plezier aan terugdenk, maar het moeten niet ten koste gaan van leven. Tijdens het wachten is het zaak te leven. Het Pearl Jam concert dient als een aanvulling, niet een invulling. Het is ongezond om je alleen op dat ene moment te focussen. Je zet jezelf letterlijk op om teleurgesteld te raken, nogal destructief. Wat nu? Terug naar een leven wat bestaat uit wachten tot een ander er betekenis aan gaat geven?
Ik durf wel te beweren dat ik met de beste onder ons kan concurreren als het aankomt op mijn kennis van de popcultuur. Gigantisch veel tijd heb ik gestoken in het consumeren van films, boeken, muziek, series en veel andere vormen van content om invulling te geven aan mijn leven. Ik heb zoveel gezien dat ik op een punt ben geraakt dat ik niet snel meer onder de indruk ben van iets nieuws(oftewel een cynische oude lul, in een volgend artikel meer hierover). Met content is het leven in te vullen, maar geeft het ook voldoening? Een goed boek of een mooi stuk muziek kan inspireren en zeker wel een aanvulling zijn op een betekenisvol leven, maar wat te doen met die inspiratie? Nog meer consumeren? Zonde man. Consumeren wat anderen maken is makkelijk. Echte betekenis kun je vinden in wat jezelf creëert. Dat wil niet per definitie zeggen dat je dan zelf liedjes moet schrijven, een film moet regisseren of een boek moet schrijven. Iets betekenisvol creëren kan al zoiets simpels zijn als een wandeling over het strand maken en daar in gesprek raken met een andere wandelaar of een gerecht creëren waar je met veel smaak en plezier van eet. Het gaat om bewust leven en bewust genieten van wat het leven je te bieden heeft. Dat betekent ook dat je in situaties waar je jezelf liever niet in bevindt toch op zoek moet gaan naar dat ene aspect wat het zinvol maakt. Neem werk als voorbeeld, ik ga er even gemakshalve vanuit dat u net als ik een hekel heeft aan uw baan, het salaris aan het eind van de maand maakt de werkweek zinvol.
Okay, wat heb ik geleerd. Dat ik kan wachten tot ik een ons weeg, maar wachten alleen dus niets zal oplossen. In de tussentijd moet ik wel blijven leven. Als ik meer wil halen uit dit leven moet ik bepaalde zaken accepteren en bereid zijn risico’s te nemen om het leven zinvoller te maken.
Wat betekent dat concreet voor mij? Dit stuk schrijven onder andere. Een eerste stap naar een zinvoller leven. Mijn leven vullen met waardevolle momenten en betekenisvolle acties. Ik denk nu zingeving te vinden in het schrijven van een boek, dan betekent het toch ook gewoon dat ik daar werk van moet maken?
Is stoppen met wachten de sleutel tot het vinden van geluk?